Jean-Louis Fournier: "Tato, gdzie jedziemy?"

Autor: Jean-Louis Fournier
Tytuł: "Tato, gdzie jedziemy?"
Wydawnictwo: Książnica
Stron: 176


„Kiedy myślę o Mathieu i Thomasie, widzę dwa nastroszone ptaszki. Nie orły ani pawie, lecz skromne szare ptaszki. Wróbelki. (…)
Brakowało im tylko skrzydeł. Szkoda. Mogliby opuścić świat, który nie był dla nich.”


Jean-Louis Fournier jest znanym francuskim pisarzem i humorystą, twórcą postaci słynnej animowanej krowy imieniem Czarniawa. W powieści „Tato, gdzie jedziemy?” stawia się w roli narratora, opowiadającego o dwójce swoich synów. Mathieu i Thomas przyszli na świat w odstępie dwóch lat. Mówi się, że urodzenie się dziecka upośledzonego umysłowo i fizycznie rodzice traktują jak osobisty koniec świata, ogromną tragedię. Takie dziecko nazywa się przecież nienormalnym, cofniętym, głupim. Fournier przeżył ów koniec świata dwukrotnie – choć wydaje się to wprost nieprawdopodobne, obaj jego synowie są upośledzeni od urodzenia.

W bardzo oszczędnej, zwięzłej formie (przywodzącej na myśl Schmitta) pisarz dzieli się z czytelnikami troskami ojca opóźnionych dzieci, ale zarazem przemyca na karty książki niebywałe pokłady humoru i żartu. Fournier zauważa, że za każdym razem, gdy mówiąc o swoich dzieciach używa słowa „upośledzone” rozmowy milkną, ludzie wydają się zmieszani, nie wiedzą co powiedzieć, zmieniają temat. Chore dziecko traktowane jest jak tabu – nie można przyznawać się do jego istnienia, wzbudza tylko litość. Pisarz próbuje zerwać z tym wizerunkiem, a najlepszą bronią wydaje się tutaj humor. I choć może trudno to sobie wyobrazić – choć książka dotyka tak poruszającego, trudnego tematu, czyta się ją lekko i z uśmiechem. Oczywiście – wiele w tym wszystkim gorzkiego sarkazmu, ale sposób, w jaki Fournier mówi o swoich synach, jest po prostu unikalny. Przede wszystkim również ośmiela nas, oswaja z tematem, pokazuje, że cierpiących na tę chorobę osób nie należy się bać, nie powinno się ich wyłączać z życia towarzyskiego.

Książka ta jest zapisem różnych scenek rodzajowych, anegdot, wspomnień, obserwacji. Czyta się ją szybko, płynnie, w jeden wieczór. Mimo lekkiej formy nasuwa jednak wiele refleksji. Autor stara się podchodzić do tego, co mu się przytrafiło z autoironią, jednak czasem można zaobserwować gorzki zawód i cierpkie poczucie niesprawiedliwości, jakie nim targają. Mimo wszystko stara się być jak najlepszym ojcem i zapewnić swoim synom godne warunki do życia.


„Mathieu często robi ustami: „brum, brum”. Myśli, że jest autem. Najgorzej jest, kiedy bawi się w dwudziestoczterogodzinny wyścig w Le Mans. Kiedy przez całą noc jedzie bez tłumika.”

Ta książka to prawdziwa perełka. I niech nie zraża Was wstrząsający temat, bo choć to prawda, że czasem śmiech przeradza się tu w łzy, naprawdę warto. Książka ukazuje blaski i cienie wychowywania chorego dziecka i sposoby radzenia sobie z tym problemem – społeczeństwo bowiem jest okrutne i jeśli nie zdecydowanie odrzuca, to często boi się zarówno ludzi chorych jak i mających z nimi kontakt. „Tato, gdzie jedziemy?” otwiera szerzej oczy, a wszystko to w przystępnej formie, w jakiej jeszcze chyba nie pisało się o podobnym zjawisku.


Ocena: 6/6


PS Ostatnio mój grafik w pracy (zmiany popołudniowe 12-20 plus łącznie ok. 2h dojazd) kompletnie wyczyściły mnie z wolnego czasu, także zalegam z książkami na potęgę, ale powoli systematycznie zacznę to odrabiać ;) Pozdrawiam!