Cathy Glass: "Najsmutniejsze dziecko"

Autor: Cathy Glass
Tytuł: "Najsmutniejsze dziecko"
Wydawnictwo: Hachette
Stron: 400 (wydanie kieszonkowe)




Lubię czytać historie z życia wzięte. Kiedy byłam dużo młodsza zaczytywałam się w czarno-białych gazetach z cyklu „okruchy życia”, rzekomo przedstawiających właśnie takie sytuacje. Ile w tym prawdy, wiadomo, jednak chyba wielu z nas ma podobne zainteresowania. Dotyczy to także książek pisanych na kanwie autentycznych wydarzeń, często brutalnych, dramatycznych, wstrząsających. Wydawnictwo Hachette oferuje ciekawy cykl „Pisane przez życie”, gdzie ukazywane są historie dzieci żyjących w skrajnych warunkach, zaniedbywanych czy wykorzystywanych przez biologicznych rodziców i oddanych pod opiekę pracownikom pomocy społecznej. Od dawna zabierałam się do lektury książek z tej serii, choć w związku z trudną tematyką, trochę się też bałam. Ale w moje ręce trafiła pierwsza książeczka, niedługo też mam w planach kolejne.

„Najsmutniejsze dziecko” to sprawozdanie z perspektywy opiekunki, Cathty Glass, z okresu w którym trafiła pod jej skrzydła dziesięcioletnia Donna. Dziewczynka została zabrana biologicznej matce razem z dwoma braćmi, jednak wskutek dramatycznych relacji między rodzeństwem, rozdzielono ją i powierzono Cathy. Kobieta od wielu lat pracuje jako opiekunka, wychowując przy tym samotnie dwójkę własnych dzieci. Donna jednak od początku była dzieckiem innym, szczególnym – osowiała i zamknięta w sobie, tłumiła wewnątrz okropności dzieciństwa. Dzięki zażartej walce o jej zdrowie psychiczne, Donna stopniowo zaczyna się otwierać, zdradzając szczegóły ze swojego smutnego życia. Okazuje się, że dziewczynka była krzywdzona zarówno przez matkę, jak i rodzeństwo. Pełniła w domu rolę kozła ofiarnego, winionego za wszelkie nieprawidłowości. Ciemniejsza skóra była symbolem jej skalania, zbrudzenia. Teraz, gdy została wyrwana z zarodka piekła, ma szansę na lepsze życie, jednak przed nią i jej opiekunką długo droga ku wyleczeniu ran…

W książce „Najsmutniejsze dziecko” najbardziej poraża fakt, że taka i inne, podobne historie, rozgrywają się gdzieś wokół nas. Istnieją rodzice, którzy nie potrafią zajmować się swoimi dziećmi, co więcej, znęcają się nad nimi i obciążają winą za własne niepowodzenia. To straszne, ale najgorsza jest świadomość, jak niewiele jesteśmy w stanie z tym zrobić. Bardzo podoba mi się ukazany w książce system opieki społecznej, funkcjonujący w Anglii, który stara się w możliwie najlepszy sposób zaprzestać podobnych szkodliwych działań. Opiekunowie, mający nawet własne rodziny, biorą do siebie dzieci na okres przed ostatecznymi rozprawami sądowymi i starają się stworzyć im jak najlepsze warunki. Każdy z opiekunów ma nad sobą osobę kontaktową, do której może zwracać się w razie wątpliwości. Oprócz tego opiekunowie prowadzą też dzienniki, dowożą dzieci na widzenia i są w kontakcie z pracownikami opieki. Dobro dziecka jest najważniejsze, dlatego każde dziwne zachowanie jest od razu zgłaszane i interpretowane. Po procesie opieka decyduje co dalej – dziecko może zostać adoptowane, przeniesione do innych opiekunów albo pozostaje u dotychczasowych. Oczywiście, ten system na pewno ma jakieś wady, ale wydaje mi się, że jest naprawdę dobry i stwarza dzieciom z dysfunkcyjnych rodzin szansę na lepszą przyszłość. Rodziny zastępcze są lepszym wyjściem niż domy dziecka, a opiekunowie przechodzą drobiazgowe szkolenia i muszą posiadać odpowiednie kwalifikacje i cechy charakteru.

Istotnym elementem książki jest również epilog – autorka w kilku słowach dzieli się tam z nami postępami Donny i tym, w jakim punkcie znajduje się dziewczyna w wieku dziewiętnastu lat. Pozwala to nam zobaczyć jak potoczyło się jej życie i przekonać się, czy udało jej się odbudować poczucie własnej wartości.

To moje pierwsze spotkanie z serią „Pisane przez życie” i na pewno polecam ją tym, którzy lubią takie życiowe historie, nie zawsze wesołe. Myślę, że warto je czytać, żeby otworzyć oczy na to, co dzieje się wokół i samemu interweniować, gdy trzeba. Takie książki uwrażliwiają, pobudzają empatię, a to niezwykle istotne. Z pewnością inne książki z tej serii dają podobną naukę, ale każda opowiada indywidualną historię, więc warto poznać jak najwięcej z nich.


Ocena: 5/6