„Pieśń miecza” to czwarta część serii Bernarda Cornwella z cyklu „Wojny Wikingów”. Seria porównywana do „Gry o tron”, tylko takiej prawdziwej, opartej na legendach i wydarzeniach historycznych, którą poleca sam G. R. R. Martin. Całość w końcu w tym roku doczeka się przetłumaczenia na język polski, a my możemy z miesiąca na miesiąc przyglądać się losom dzielnego Uhtreda.
Tym razem przenosimy się do roku 885. Między Sasami a Duńczykami panuje tak zwany pokój, choć obie strony stoją w gotowości i przeganiają się w knuciu podstępnych forteli. Uhtred strzeże granicy Wessexu i wiedzie spokojne życie u boku ukochanej Giseli, która obdarzyła go już potomstwem. Jest to jednak cisza przed burzą. Gdy Uhtred na polecenie króla Alfreda próbuje odbić miasto zajęte przez najeźdźców, dostaje od wikingów ciekawą propozycję – za dołączenie do nich i zdradę króla obiecują mu tron Mercji. Ciemną nocą prowadzą go do miejsca, gdzie jest świadkiem przepowiedni umarłego, powstałego z grobu – zjawa potwierdza, że czeka na niego tron. Uhtred mimo błyskotliwego umysłu już nie raz pokazał, jak skłonny jest do ulegania manipulacji. Przez pewien czas dogłębnie rozważa propozycję, wierząc w moc przeznaczenia.
Świat wikingów pełen jest wierzeń i wiary w znaki, przesądy i objawienia. Wojownicy powierzają całe swoje życie bóstwom, które strzegą ich w walce. To niezwykły świat, i za sprawą powieści Cornwella możemy poczuć go na własnej skórze. To samo tyczy się opisu scen batalistycznych, ale o tym można wspominać przy okazji każdego nowego tomu. Fani tego typu rozrywki będą usatysfakcjonowani.
Mnie osobiście w czwartym tomie najbardziej podobał się wątek dotyczący córki króla Alfreda. Jej postać była przywoływana wcześniej już kilka razy, właściwie odkąd dziewczynka przyszła na świat – sugerowano, że ją i Uhtreda w przyszłości połączy jakaś ważna więź. Teraz Aethelflaed liczy sobie już trzynaście lat i jest gotowa do zamążpójścia. Niestety, nie będzie to romantyczna miłość, o jakiej marzyła. Uhtred traktuje ją trochę jak córkę, dlatego ciężko mu pojąć, że to dziecko, które znał od maleńkości, wkrótce samo będzie wydawać na świat potomstwo. I rzeczywiście ich relacja w tym tomie zacieśni się, a ja zastanawiam się, co przyniosą kolejne wydarzenia i jak długo Uhtred będzie zaznawał szczęścia u boku Giseli – bo przyzwyczaił nas przecież do tego, że długie, szczęśliwe związki nie są mu pisane.
Po czwarty tom sięgną raczej osoby, które miały styczność z poprzednimi, częściami, więc dobrze już znają świat ukształtowany przez autora i sposób snucia opowieści przez osobliwego narratora – Uhtreda u kresu swoich dni. Mniej więcej wiecie więc czego się spodziewać i dokładnie to dostaniecie w tym tomie😉
Posty
