Bernard Cornwell: "Śmierć królów"

Szósty tom „Wojen Wikingów” bardzo mile mnie zaskoczył. Wydawało mi się, że w którymś momencie odczuję już znużenie – ileż można czytać o jednym bohaterze, który z tomu na tom co prawda wciąż ma pełno nowych przygód, ale miotają nim jednocześnie te same rozterki, mimo upływu czasu i mijających lat. Jednak szósty tom przynosi świeżość i czyta się go naprawdę dobrze, wciąż dobrze. Ta część jest chyba jedną z moich ulubionych – biorąc oczywiście pod uwagę tylko te dotychczasowo wydane, bo nie wiem co jeszcze przede mną. 

Tytuł „Śmierć królów” sugeruje już, że w powieści rozegra się pewien dramat, a jednocześnie będzie to coś, co zbliżało się nieuchronnie. Król Alfred był ukazywany jako postać niejednoznaczna – z jednej strony polegał na Uhtredzie, zgadzał się z jego osądami i podziwiał męstwo na polu walki, z drugiej niejednokrotnie po prostu się nim wysługiwał, nigdy nie honorując odpowiednio. Uczucia Uhtreda wobec króla też były ambiwalentne – czasem po prostu twierdził, że go nienawidzi, a mimo to przysięgał mu wierność i dotrzymywał swojego słowa. Nie da się też pominąć faktu, że z córki króla zrobił sobie kochankę… Czas jednak na podsumowanie tej trudnej relacji, czas na zawieszenie broni. Alfred, mizerny, nękany chorobami, chrześcijański król, jednoczył jednak Anglię, miał bystry umysł i przebiegły plan. Co może stać się, gdy odejdzie? 

Tak jak wspominała, tę część czytałam jednym tchem. Może dlatego, że jest w pewien sposób przełomowa, pokazuje koniec pewnej epoki i początek nowej. Powoli ze świata odchodzą bohaterowie, których znaliśmy tak długo, na ich miejsca przyjdą nowi. Czas nie jest dla nikogo łaskawy, każdy nosi w sobie jakąś stratę. Mam wrażenie, jakbym poznawała tę serię na nowo, powieść tak bardzo różni się od poprzednich. Zmienia się podejście do świata - autor nie skupia się już tak bardzo na konfliktach i bitwach, ale na zażyłościach między bohaterami, na ich doświadczeniach. Uhtred jest już dojrzałym mężczyzną, uspokoił się i wyciszył. Nadal ma w sobie wiele z walecznego wikinga, ale też potrafi myśleć, przewidywać, planować. Stał się sympatyczniejszym bohaterem, wzbudza szacunek, a kiedy wpada w tarapaty - współczucie. Jeszcze wiele przed nim, mamy tego świadomość. I jeszcze wiele przed nami, Czytelnikami tej wciągającej serii 😉

"Płonące ziemie" Bernard Cornwell

Jestem właśnie po lekturze piątego tomu „Wojen Wikingów” Bernarda Cornwella, pod tytułem ”Płonące ziemie”. Można by zapytać – ile można czytać o tym samym, ile można recenzować to samo, ale jednak każda z książek autora opowiada oddzielną historię, spleconą dzięki postaci wojowniczego Uhtreda. 

Bohater, który dorastał na naszych oczach, dobiega już czterdziestki, co jak na tamte czasy jest całkiem przyzwoitym wiekiem, zważywszy na ilość walk, jakie stoczył i niebezpieczeństw, które na niego czyhały. Uhtred żyje i ma się dobrze, wiele wyniósł z życiowych doświadczeń, a jednak posiada pewne słabe punkty, przez które wciąż popada w kłopoty. Wojownik wciąż jest na usługach Alfreda, którego wręcz nie znosi, ale raz dane słowo jest dla niego ważniejsze niż osobiste sympatie. Duńczycy zagrażają królestwu Alfreda, do wybrzeży Wessexu przybija osiemdziesiąt okrętów, oddziały pustoszą też okolicę. Wykonując po kolei rozkazy króla, Uhtred rozbija oddział dowodzony przez piękną Skade, kochankę Heralda. Kobieta jest najbardziej tajemniczą postacią tej części opowieści – jest niezwykle piękna, przez co stanowi pokusę i zagrożenie, a do tego jest wieszczką, rzucającą przerażające klątwy. Uhtred, który przeżywa osobisty dramat, łatwo jej ulega. Już w poprzednich tomach dał się poznać jako mężczyzna, nie mogący się oprzeć pięknym, silnym kobietom. To właśnie jego relacje z płcią piękną napędzają historię, dodają smaczku i pokazują, jak silny wojownik może być tak naprawdę słaby i podatny. Co też kobieta potrafi zrobić z mężczyzną. 

Zestawiając wydane dotąd pięć tomów „Wojen wikingów” możemy już powoli cieszyć się pięknym obrazem, jaki tworzy się po zestawieniu wszystkich brzegów książki ze sobą. Wizualnie wygląda to naprawdę fantastycznie, to nowe wydanie zostało dopracowane w każdym najmniejszym punkcie. Poza przydatnymi wklejkami z rycinami map i notą historyczną, brzeg każdego tomu to mój ulubiony ukłon w stronę czytelnika. Aż ciekawość mnie zżera, jak to będzie prezentować się na regale w całości. Oczywiście, widziałam wizualizacje w internecie, ale jednak widok na żywo musi być zdecydowanie lepszy. 

Piąty tom pełen jest batalistycznych, bardzo plastycznych opisów, starć mniejszych i większych, potyczek i prawdziwych bitew. Los nie oszczędza głównego bohatera, raz po raz odbiera mu ludzi, których kocha i dobra, które do niego należą, ale Uhtred się nie poddaje. Idzie po swoje, nawet jeśli ograniczają go złożone przysięgi i trudne sploty okoliczności. Wszystko jeszcze przed nim.

Zapiski o końcu świata

Pamiętasz jak to było, gdy ktoś cię kochał. Pamiętasz, jak to było, gdy on cię kochał. Myślałaś, że wszystko ma jakieś granice – limit bólu i pustki przeznaczony na jedną osobę w twoim przypadku już się wypełnił. Wiedziałaś, jak to jest, mieć wszystko i wszystko stracić. Przeszłaś najboleśniejsze lekcje i musiałaś wyjść z tego cało. A potem przydarzyło ci się szczęście, tak całkiem niespodziewanie. Przydarzył ci się On. Nie mogłaś w to uwierzyć, ale to się wydarzało, doświadczałaś tego i mogłaś zaznać uczuć, mogłaś zaznać dobroci, większej niż kiedykolwiek byłaś sobie w stanie wyobrazić, że cię spotka. Nie rozumiałaś, co w tobie widzi, nie pojmowałaś, jak może tak bardzo cię chcieć, ale to było naprawdę, to miało swoje miejsce i zmieniało cię w kogoś lepszego. Teraz znów masz wrażenie, że los jest okrutny. Że dostałaś coś na kredyt i każdą chwilę, którą pamiętasz, musisz spłacać; z bólu aż zgina cię w pół. Nie mogłaś zrozumieć, jak może kochać, ciebie – taką niedoskonałą, a teraz nie masz jak walczyć, bo co poza tą skrzywdzoną sobą, byłabyś w stanie zaoferować? Masz wrażenie, że nigdy nie dostrzegał tej ciebie prawdziwej – tej poranionej, tej z zadrapaniami i poharatanej przez tyle sytuacji, że stworzył sobie obraz ciebie innej, odpowiadającej jego potrzebom, i dopiero teraz zrozumiał, kim byłaś przez cały ten czas. Dopiero teraz widzi tą ciebie, którą zawsze byłaś, która nie dowierzała, że może tyle mieć. Nie możesz przepraszać za to, kim jesteś, to nie twoja wina, to nie jest nic złego. Uwierz znów w to, że nie jesteś niczym złym. Jesteś sobą, człowiekiem mającym swoje miejsce w tej całej machinie. Nie gorszą i nie lepszą od innych. Tylko dlaczego znów czujesz, że wszystko wydarza się zawsze przeciwko tobie, że każdy początek od razu w zamyśle ma koniec, że z tobą musi coś nie grać. Oni zawsze odchodzą. Nie znają cię, żyją z iluzją ciebie. Nie potrafią zrozumieć, jak rozdarte jest to serce, które im dajesz. 

Jesteś sama. Znów jesteś po prostu sama. Nie zasłużyłaś na to, czym żyłaś przez ostatnie lata i teraz będziesz musiała oddać to z nawiązką. Nie wytrzymasz tego. Nie jesteś w stanie tego zrozumieć. Nie masz w sobie nic, poza bólem. Wtłoczył się w twoje żyły i paraliżuje serce. Nie chcesz pamiętać. Pamiętasz. Nie chcesz już kochać. Kochasz tylko mocniej. Nie chcesz zostawać i nie chcesz odchodzić. Nie wiesz już kim jesteś. Na pewno nie czyjąś, na pewno nie ważną. Chciałabyś wpaść w ciemną, głęboką studnię i aby dosięgnął cię tam kres. Nie masz już w sobie ducha walki. Nie po to chciałaś żyć, by siłą wydzierać te drobniaki dla siebie. Nie tak to miało wyglądać. Nie obiecuj, jeżeli nie możesz dotrzymać słowa. Nie mów, że kochasz, jeśli masz wątpliwości. Nie wchodź w czyjeś życie, jeśli nie wiesz, czy w nim zostaniesz. Nie każ mnie za swoje błędy. 

Ty też się co do niego pomyliłaś. Myślałaś, że jest najwspanialszym człowiekiem na ziemi. Poszłabyś za nim w ciemność, oddałabyś mu wszystko. Dałaś jednak za dużo – swoją gorszą stronę powinnaś zachować w ukryciu. Można kochać w tobie tylko to, co dobre. Reszta zasługuje na śmietnik. Nie wiem, czy skleisz się jeszcze w jakąś całość. Jesteś brakiem – patrzy na ciebie i widzi tylko to, czego nie masz. Zawsze już będziesz to pamiętać. Myślałaś, że on jeden cię rozumie. Widziałaś, jak rozumiał. Straciłaś grunt pod nogami. Jakby to wszystko było kłamstwem. Co zrobiłaś źle? Wszystko zrobiłaś źle. Byłaś sobą, a to najgorsza zbrodnia. 

To nie jest sen i nie obudzisz się z niego. I nikt ci nie powie, co zrobić. 

Już nie umiesz czekać.