"Dziewczyna z tatuażem" - film

"Dziewczyna z tatuażem” to amerykańska wersja pierwszego tomu cyklu „Millenium” S. Larssona („Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet”). Film zawitał do naszych kin w piątek i muszę przyznać, że z niecierpliwością czekałam na tę premierę. Opłacało się, bowiem obraz Davida Finchera jest po prostu genialny i znakomicie odzwierciedla popularną powieść.

W role przenikliwego duetu, dziennikarza Mikaela Blomkvista i hakerki Lisbeth Salander, wcielili się Daniel Craig ( „James Bond”) i obiecująca Rooney Mara. Choć to Mikael jest głównym bohaterem zarówno powieści, jak i w filmie, sam Craig przyznaje, że to Mara ukradła mu ten film. I jest w jego słowach wiele prawdy. Kreacja, jaką stworzyła ta młoda aktorka, olśniewa. Przede wszystkim Roonej jest idealnym ucieleśnieniem wizerunku Lisbeth, jaki pojawiał się w mojej głowie w trakcie lektury książki. To bardzo trudne powtórzyć sukces tak, by czytelnicy byli zadowoleni z filmu, ale tym razem się udało. Film naprawdę dobrze się ogląda i będą nim zachwyceni fani Larssona a również ci, którzy wybierają się do kina nie znając trylogii.

Lisbeth to postać bardzo złożona: wydaje się chłodna, niezrównoważona, pod maską obojętności i sarkastycznych uwag skrywa jednak prawdę o ogromnym cierpieniu. Młoda dziewczyna o wyzywającym wyglądzie jest przeciwieństwem tego, co serwowały nam dotychczas filmy akcji. Lisbeth nie jest pięknością o wysmakowanych kształtach. To przeraźliwie chuda, wykolczykowana dziewczyna z tatuażami na ciele i krótką fryzurą. Jej wygląd jest wyrazem antyspołecznych zachowań: Lisbeth nie potrafi utrzymywać przyjaźni z ludźmi i nikomu nie ufa. Jest przy tym obdarzona nieprzeciętną inteligencją i fotograficzną pamięcią. Mara znakomicie wczuła się w psychikę fikcyjnej bohaterki, sprawiając, że Lisbeth dzięki niej ożyła i nabrała kształtów. Kiedy dziewczyna ma po raz pierwszy pojawić się na ekranie czujemy dreszcze, czy sprosta naszym wymaganiom, ale bez obaw – wszystko jest na swoim miejscu. Kreacja Lisbeth jest idealna. Jej zdolności bardzo przydadzą się Mikaelowi, prowadzącemu śledztwo dotyczące zbrodni sprzed czterdziestu lat. Zresztą – nie mam zamiaru kolejny raz rysować fabuły, którą każdy z Was raczej już zna, przynajmniej ze słyszenia.

Jeżeli chodzi o film, to choć się jeszcze w tym nie orientowałam, sądzę, że ma jakieś ograniczenia wiekowe. Dużo w nim scen brutalnych i erotycznych. Sceny gwałtu są przedstawione tak wiarygodnie, że aż ciężko na nie patrzeć, szokują. Dla równowagi pojawia się też dużo scen erotycznych, które mają złagodzić wydźwięk tamtych. Mara rozbiera się często, nie kryjąc się ze swoim ciałem. A poza tym dużo tu też humoru - niektóre uwagi i zachowanie Lisbeth po prostu rozbrajają.

Film trwa ok. 160 minut, ale prawdę mówiąc ja tego jakoś nie odczułam. Jest dynamiczny, trzyma w napięciu i wciąga od pierwszej klatki. Zapomniałabym – kolejnym zachwytem napawa czołówka. Tutaj link do tej elektryzującej muzyki: klik

Próbowałam wczoraj obejrzeć szwedzką wersję, która powstała dwa lata temu, ale jakoś nie przemówiła do mnie i wyłączyłam film po godzinie. Może dlatego, że wciąż miałam w głowie genialne kreacje amerykańskie i rodzimi aktorzy pisarza nie przemówili do mnie, a może po prostu muszę trochę odczekać, by znów na nowo zatopić się w tej historii. W każdym razie chciałabym jak najszybciej przeczytać pozostałe tomy, bo jak na razie mam za sobą tylko pierwszy.

I jeszcze na koniec: oczywiście w filmie zostaje pominiętych kilka wątków, a kilka scen (łącznie z zakończeniem) zostaje trochę przetworzonych. Niemożliwym byłoby przeniesienie na ekran wszystkiego w pierwotnej postaci, bo wtedy film byłby wydłużony o co najmniej kolejną godzinę. Mimo wszystko nie czuję żadnego niedosytu, jestem zadowolona i mogę gorąco polecić. A może już widzieliście „Dziewczynę…?”

Ocena: 6/6