Jeff Lindsay: "Demony Dextera"

Jeff Lindsay: "Demony Dextera"

Wydawnictwo: Albatros

336 str.

Serial „Dexter” towarzyszył mi przez dobrych parę lat. Właściwie był jednym z tych tytułów, który zaszczepił we mnie pasję do wątków detektywistycznych. I choć z natury jestem spokojna i unikam brutalności, opowieść o seryjnym mordercy szybko mnie do siebie przekonała. Co prawda, ostatnie dwa sezony były już naciągane, odbiegały od reszty, ale bez względu na to serial należy do moich ulubionych. Od zawsze wiedziałam, że powstał na postawie cyklu książek Jeffa Lindsaya, ale nie miałam okazji się z nimi zapoznać. Aż do teraz :) Na jakimś promocyjnym stosiku w markecie wyszperałam „Demony Dextera” - w dodatku okazało się, że to pierwszy tom. Bez zastanowienia więc umieściłam go w swoim koszyku.

Książka jest tożsama z pierwszym sezonem serialu, opowiada tę samą historię, ale... No właśnie. Serial jest genialny bez dwóch zdań – morderca został uczłowieczony, lubimy go, choć zdajemy sobie sprawę, że działa ponad prawem. Świetnie zarysowano psychologię postaci, wytłumaczono motywy, jakie kierują Dexterem, ukazano Mrocznego Pasażera, przed którym nie może się bronić. Ponadto relacje – rodzinne (z nieżyjącym już ojcem i siostrą), a także wszystkie te układy wewnątrz policji i silne osobowości. Natomiast książka – ehh, licha to opowieść. Oczywiście, Lindsay stworzył Dextera, i to od niego podchodzą wszystkie główne wątki, ale... Książce czegoś brakuje, bohaterowie są zbyt prosto zarysowani, wydarzenia okrojone, napięcie gdzieś znika. Zakończenie też bardzo się różni, i nie ukrywam, że to książkowe wypada blado. Ponadto – kiczowate dialogi. Dexter nie wydaje się ani trochę sympatyczny. To raczej przemądrzały buc bez skrupułów. Ten wizerunek strasznie gryzie się z tym, co proponował serial. A LaGuerta? To straszne, co zrobiono tu z tej postaci! O Ricie też tu bardzo malutko... I Debra – w serialu jest jedną z barwniejszych, ciekawych postaci, tu jest po prostu nudna.

Rzadko to mówię, ale w tym przypadku serial jednak jest górą. I chyba nie będę sięgać po kolejne dzieła Lindsaya, bo raczej mnie rozczarują.