Jodi Picoult: "Karuzela uczuć"

Autor: Jodi Picoult:
Tytuł: "Karuzela uczuć"
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Tytuł: 512


Kiedyś widziałam film telewizyjny, oparty na podstawie „Karuzeli uczuć”. Nie miałam wtedy pojęcia, że powstał w oparciu o jakąś książkę, ani kim w ogóle jest Jodi Picoult. Kiedy przeczytałam zapowiedź wydawniczą, skojarzyłam fakty i stwierdziłam, że chcę odbyć tę sentymentalną podróż i zetknąć się z tą historią jeszcze raz.

Rodziny Harte’ów i Goldów mieszkają po sąsiedzku od osiemnastu lat i są ze sobą bardzo zaprzyjaźnione. Ich dzieci są nierozłączne już od małego i wszyscy po cichu żywią nadzieję, że Chris i Emily stworzą parę, gdy dorosną. I rzeczywiście tak się dzieje. Nastolatkowie są jakby stworzeni dla siebie: nie mają przed sobą sekretów, znają się od zawsze, wszystko o sobie wiedzą, czytają sobie w myślach. Więź między nimi jest silna, może nawet za bardzo… Czy można tak żyć, nie dusząc się?

Którejś nocy dochodzi do tragedii. W jej następstwie Chris trafia do szpitala, a Emily umiera. O tym, czy było to rozszerzone samobójstwo, które doszło do skutku tylko połowicznie, czy może morderstwo, zdecyduje sąd. Wiadomo jednak, że nic już nie będzie takie, jak dawniej. Drogi dwóch rodzin rozchodzą się. Jedni oskarżają, drudzy chcą chronić. Żadne działania nie przywrócą jednak życia zmarłej dziewczynie. A prawdę o wydarzeniach dramatycznej nocy zna już tylko Chris. A ten uparcie milczy…

Jak pisze Picoult wiedzą wszyscy, którzy mieli w rękach przynajmniej jedną jej książkę. Niektóre motywy rzecz jasna są powtarzalne: rozprawa sądowa, przedstawianie różnych punktów widzenia, wymienne opisywanie teraźniejszości i retrospekcje. A jednak, autorka przemyca do swoich książek to coś, dzięki czemu wcale nie nudzi, a raczej niezmiennie porusza, angażuje, zaskakuje. Przy jej książkach można miło spędzić czas, choć z reguły chwyta się tematyki kontrowersyjnej, melancholijnej, trudnej. Tak jest i tym razem.

Tym, co najbardziej podobało mi się w książce było stopniowe odsłanianie prawdy o zmarłej Emily. Nie poznamy jej – od pierwszej strony już nie żyje. A jednak ze strzępków wspomnień jej rodziców, znajomych, chłopaka, z zapisów w pamiętniku, wyłania się obraz bardzo ambitnej, zdolnej, ale też nieszczęśliwej dziewczyny. Jej rozterki, wątpliwości, wahania – to wszystko zostało odzwierciedlone bardzo wymownie, przekonująco. Emily to kolejna bohaterka literacka w moim typie – lubię takie złożone postaci, niedostępne, rozchwiane. Czy dziewczyna faktycznie mogła chcieć się zabić? Jej rodzice są przekonani, że nie byłaby do tego zdolna. Czy więc padła ofiarą swojego chłopaka? Czy ktoś, kto kocha, może zadać śmierć?

Przyznam, że początki były dla mnie trochę trudne, akcja się jakoś nie kleiła, dopiero z czasem nabrała werwy. Zawsze mam też problem z zagranicznymi imionami i nazwiskami, dlatego nie od razu mogłam połapać kto jest czyim mężem albo rodzicem, ale z czasem wszystko się wyklarowało. Jeszcze parę słów o okładce – jest klimatyczna i pasuje idealnie do tej książki. Ciasno splecione dłonie dwójki osób, tak ze sobą zżytych, że jakby wrośniętych w siebie. I horyzont – zamazany, niewyraźny. Jak ich losy, stanowiące wielką zagadkę. Bo choć autorka wyjaśni część szczegółów, niektóre pytania na zawsze pozostaną bez odpowiedzi…

Ocena: 5/6