Niestety... cięcie!

Ciężko byłam, dłuugo dojrzewałam do tej decyzji, ale wiedziałam, że moje włosy naprawdę potrzebują cięcia.
 

To było tak – przez długi czas nosiłam włosy mniej więcej do ramiom i choć były w złym stanie przez prostowanie i wypadanie, wyglądały jako tako dzięki częstym podcięciom.

Potem miałam taki okres w życiu, mniej więcej roczny, że nie robiłam nic. Włosy sobie rosły, coraz dłuższe. W tym czasie nie stosowałam żadnej wzmożonej pielęgnacji. Dopiero gdy zauważyłam jakie są i że w sumie to fajnie mieć długie włosy i chciałabym je dalej „hodować” i wzmocnić, zaczęłam się tym bardziej interesować.

Jednak lata „tortur” zrobiły swoje, niektóre zniszczenia są nie do odratowania. W dodatku włosy lecą, więc ostatnio zaczęły wyglądać już tak (zdjęcie poniżej), co coraz bardziej mnie załamywało. Cienkie, przerzedzone, po prostu smutne. 

 

I choć ogromnie było mi szkoda – cóż! Nie widziałam innej opcji. Ścięłam włosy i zaczynam zapuszczanie od nowa. Najpierw ich stan, zdrowie i wygląd, a dopiero później długość. Walczę i mam nadzieję, że się uda!

Trafiłam też na fajną fryzjerkę, z którą bez problemów uzgodniłam o jaką długość mi chodzi (by nie skrócić za bardzo, ale pozbyć się też jak najwięcej cienkich "firanek") - a to przecież rzadkość, ja fryzjerów się po prostu boję ;)

Włosy zaraz po ścięciu:

I dziś po umyciu, jeszcze lekko wilgotne ;) Oczywiście zaczynają się wywijać na wszystkie strony, ale jak na nie – jest dobrze. Czuję się lepiej – są lżejsze, objętościowo mam wrażenie, że jest ich więcej i unoszą się u nasady – a długie bywały brzydkie i przyklapnięte.

No to zabawa zaczyna się od początku :) Pielęgnuję i zapuszczam! :)