C.J. Daugherty: "Wybrani"

Autor: C.J. Daugherty
Tytuł: "Wybrani"
Wydawnictwo: Otwarte
Stron: 436

Lubię wciąż jeszcze czasem sięgać po książki młodzieżowe, chociaż trochę już z nich wyrosłam i pomiędzy tym, co czyta współczesna młodzież, a co ja mogłam dostać w bibliotece te kilka, kilkanaście lat temu, wyłania się wielka wyrwa. Dlatego tym ciekawiej zagłębiać się w takie lektury. Oczywiście, wśród książek młodzieżowych wiele jest ostatnio tendencyjnych, powtarzalnych historii, opartych na utartych schematach – bo skoro coś się raz sprawdziło, trzeba to wykorzystać do cna. Ale zdarzają się też naprawdę urocze książki, do których sama tracę głowę. Tym razem trafiłam na trylogię C.J. Daugherty i pierwszy tom „Wybrani”. W mojej ocenie książka uplasowała się gdzieś pośrodku – nie odebrałam jej ani jako szczególnego objawienia, ani kompletnie nieudanej. Jak dla mnie średniak, który w Sieci zbiera jednak przyzwoite opinie.

Allie trafia do szkoły z internatem, po tym jak trochę narozrabiała. Prosty sposób, żeby z fabuły usunąć dorosłych, i mieć z głowy opowiadanie o typowych relacjach nastolatek-rodzic. Matka i ojciec Allie po tym, jak zostawiają ja w Akademii Cimmeria w ogóle nie kontaktują się z córką – nie dzwonią, nie piszą, nie odzywają się. W myśl zasady, żeby miała czas na spokojnie przemyśleć swoje postępowanie i sama dać znak życia, gdy już będzie gotowa. Trochę nielogiczne postępowanie w stosunku do osoby, która dopiero co straciła brata, jest rozchwiana emocjonalnie, nie radzi sobie i potrzebuje wsparcia. Zamiast wzmocnić więzi i spróbować dotrzeć do córki, rodzice Allie dają przykład totalnej rezygnacji.

Alie zostaje osadzona w niecodziennej szkole. Nikt tu nie używa komórki czy laptopa, nie korzysta z Internetu. Obowiązuje restrykcyjny regulamin. Uczniami są w większości dzieci zamożnych, wpływowych osób. Panuje napięta atmosfera. Istnieje też coś takiego jak Nocna Szkoła – ale na czym polega jej działalność, którzy uczniowie są jej członkami, w jaki sposób zostają wybierani i czym się zajmują – to wszystko osnute jest tajemnicą. Jednak sedno tajemnic tkwi w tym, że zawsze znajdzie się ktoś, kto zechce je odkryć. W miarę upływu czasu Allie dowiaduje się coraz więcej o szkole i sobie samej. Okazuje się, że nie trafiła tu przypadkowo...

W „Wybranych” nie mogło zabraknąć wątku romantycznego. Główna bohaterka musi mieć adoratorów, w tym przypadku są nimi Sylvain i Carter, różni – rzecz jasna – jak ogień i woda. Dziewczyna będzie wpadać kolejno w ramiona każdego z nich, by wybrać jednego. Czy ostatecznie? Nie jestem pewna, w kolejce przecież jeszcze dwa tomy powieści, więc wszystko może się zmienić. Co do głównej bohaterki – na samym początku jawi nam się jako zbuntowana, pewna siebie, nieobliczalna dziewczyna, która uwielbia prowokować, zadzierać nosa i nic nie robi sobie z prawa. Jednak po przestąpieniu progu szkoły znika cała jej charyzma – a więc to wszystko było tylko na pokaz. Allie tak naprawdę jest skryta, nieśmiała i niezdecydowana. Choć talent do pchania się w kłopoty bez wątpienia pozostaje jej mocną stroną.

Trochę w fabule książki nielogiczności. Co mnie denerwowało? To, ze bohaterowie umawiają się na jakieś tajne rozmowy – wymykają się w środku nocy, w zakazane miejsca, rośnie napięcie, dreszczyk strachu, mają być omawiane ważne sprawy – a kończy się na wymianie paru nieodkrywczych zdań. Powtórzenia i wałkowanie tego samego tematu – np. w sytuacji gdy Allie i Carter włamują się do gabinetu dyrektorki (bez większego problemu), a później z trzy razy powtarzają informacje, które udało im się tam zdobyć. Powtarzają, zbierają, systematyzują. Ile można... Nathaniel – czarny charakter, materializujący się na końcu książki. Starcie z nim ma być tak groźne, że cała Nocna Szkoła szykuje się do walki, a kończy się na kilku stronach, pożarze i właściwie braku większych konsekwencji. Niepotrzebne opisy rytmu dnia, zajęć szkolnych, posiłków, tzw. zapychacze stron. Wiele tu podobnych braków i nieścisłości, na które oczywiście można przymknąć oko, bo to debiutanckie dzieło, ale jednak. Właściwie w tej książce niewiele się dzieje, wszystkie wydarzenia są tak rozwałkowane, poprzeciągane, rozdrobnione, że nawet jeśli mają zaskakiwać, to tak nie jest – bo mniej więcej sami potrafimy wpaść na pewne rozwiązana, zanim dojdą do nich bohaterowie. Ale czeka na mnie tom drugi, zobaczymy, czy coś się poprawi.

Z plusów – książka skojarzyła mi się troszkę z „Harrym Potterem” i pomyślałam sobie, jak bardzo żałuję, że nigdy nie miałam okazji uczęszczać do szkoły z internatem, z dala od opieki rodzicielskiej, gdzie każdy dzień podporządkowany jest ustalonemu planowi dnia, gdzie zawiązują się niesamowite przyjaźnie, bo ludzie spędzają ze sobą naprawdę dużo czasu. Siedzenie w bibliotece po lekcjach, nad pracą domową, wspólne odrabianie lekcji, spacery wokół terenu szkoły, śniadania w szkolnym gronie, wymykanie się z pokoi (oknami, na przykład). To musi być naprawdę fajne doświadczenie. I jeszcze – napisanie książki było dla autorki rodzajem wyzwania, jakie podjęła wobec swojego męża. Spełniła więc swoje marzenie, i to z nawiązką – nie skończyło się przecież na jednym tomie. Ja zazdroszczę, bo wiem, ile musiało wiązać się z tym pracy, samozaparcia, nieraz zwątpienia. Ale udało się, i czytanie takich podziękowań jak te, umieszczone w zakończeniu, jest naprawdę budujące. 

* egzemplarz recenzencki