Laura Esquivel: "Z szybkością pragnienia"

Autor: Laura Esquivel
Tytuł: "Z szybkością pragnienia"
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Stron: 158




Trudno mi napisać cokolwiek o książce, która wywołała we mnie nijakie emocje, więc będzie krótko. Właściwie zaczynając czytać „Z szybkością pragnienia” nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, ale wzmianka, że Laura Esquivel jest autorką bestselleru „Przepiórki w płatkach róży” dawała nadzieję. Choć każdy wie, że w dzisiejszych czasach co druga wydawana książka określana jest bestsellerem – promocja robi swoje. Niestety często za tym terminem nie stoi żadna wartość. Ale to już kwestia na zupełnie inne wywody.

Największym plusem książki jest fakt, że opisuje ona już trochę zapomniane urządzenie, jakim był telegraf. Wszystkie ciekawostki techniczne związane z tym sposobem komunikacji, praktyką i przekazywaniem wiadomości alfabetem Morse’a były interesujące. Fabularnie już trochę gorzej: historia staruszka Jubila, którego poznajemy u kresu życia, zmożonego chorobą Parkinsona, pozbawionego wzroku i niemego. Pielęgnuje go córka, mająca w pamięci obraz ojca pełnego wigoru i wdzięku, obdarzającego zaraźliwym darem radości każdego, z kim przebywał. Jubilo także wraca myślami do swojej młodości. Do czasów, gdy dorastał, poznał swoją piękną żonę i spędził z nią najszczęśliwsze lata życia. Jednak teraz, kilkadziesiąt lat później, mężczyzna jest sam, rozstał się z żoną i nie widział jej od wielu lat. Kontrast pomiędzy tym, co było, a jak wygląda życie Jubila teraz, jest przykry. Co więc się stało? Dlaczego?

Treść jest raczej banalna. Denerwowało mnie sprowadzanie wielkiej miłości, która rzekomo narodziła się między Jubilem i Luchą głównie do łóżka – podkreślanie tego, ile razy dziennie w nim lądowali i jak hojnie obdarzali się pieszczotami. Punkt kulminacyjny, którym było wyjawienie co ostatecznie rozdzieliło parę i przekreśliło ich miłość, rozczarował mnie. Oczywiście – na łożu śmierci małżonkowie dostają szansę od losu na wybaczenie sobie dawnych urazów. Czy ją wykorzystają, łatwo się domyślić. Irytująca była też postać Luchy, która wychowała się w dostatku i przywiązywała wielką wagę do pieniędzy – a Jubilo, biedny telegrafista, nie mógł zaspokoić jej potrzeb. Jej przesadzony materializm i przekonanie, że mieć pieniądze = być szczęśliwym, doprowadzało mnie do szewskiej pasji.

Książka raczej nudna,, nie wzbudzająca żadnych głębszych emocji, napisana właściwie nie wiadomo po co. Dużo górnolotnych, pustych słów, moralizatorstwa, patosu i truizmów. Zabrakło prawdy. Bohaterowie wydają się jakby wycięci z szablonu, sztywni i miałcy. Czasami trudno ich zrozumieć. Największym plusem tej książki jest jej niewielka objętość. Czytałam, mając nadzieję, że jednak czymś mnie zaskoczy. Nie udało się. Odradzam.

Ocena: 2/5