Zapiski o końcu świata

Pamiętasz jak to było, gdy ktoś cię kochał. Pamiętasz, jak to było, gdy on cię kochał. Myślałaś, że wszystko ma jakieś granice – limit bólu i pustki przeznaczony na jedną osobę w twoim przypadku już się wypełnił. Wiedziałaś, jak to jest, mieć wszystko i wszystko stracić. Przeszłaś najboleśniejsze lekcje i musiałaś wyjść z tego cało. A potem przydarzyło ci się szczęście, tak całkiem niespodziewanie. Przydarzył ci się On. Nie mogłaś w to uwierzyć, ale to się wydarzało, doświadczałaś tego i mogłaś zaznać uczuć, mogłaś zaznać dobroci, większej niż kiedykolwiek byłaś sobie w stanie wyobrazić, że cię spotka. Nie rozumiałaś, co w tobie widzi, nie pojmowałaś, jak może tak bardzo cię chcieć, ale to było naprawdę, to miało swoje miejsce i zmieniało cię w kogoś lepszego. Teraz znów masz wrażenie, że los jest okrutny. Że dostałaś coś na kredyt i każdą chwilę, którą pamiętasz, musisz spłacać; z bólu aż zgina cię w pół. Nie mogłaś zrozumieć, jak może kochać, ciebie – taką niedoskonałą, a teraz nie masz jak walczyć, bo co poza tą skrzywdzoną sobą, byłabyś w stanie zaoferować? Masz wrażenie, że nigdy nie dostrzegał tej ciebie prawdziwej – tej poranionej, tej z zadrapaniami i poharatanej przez tyle sytuacji, że stworzył sobie obraz ciebie innej, odpowiadającej jego potrzebom, i dopiero teraz zrozumiał, kim byłaś przez cały ten czas. Dopiero teraz widzi tą ciebie, którą zawsze byłaś, która nie dowierzała, że może tyle mieć. Nie możesz przepraszać za to, kim jesteś, to nie twoja wina, to nie jest nic złego. Uwierz znów w to, że nie jesteś niczym złym. Jesteś sobą, człowiekiem mającym swoje miejsce w tej całej machinie. Nie gorszą i nie lepszą od innych. Tylko dlaczego znów czujesz, że wszystko wydarza się zawsze przeciwko tobie, że każdy początek od razu w zamyśle ma koniec, że z tobą musi coś nie grać. Oni zawsze odchodzą. Nie znają cię, żyją z iluzją ciebie. Nie potrafią zrozumieć, jak rozdarte jest to serce, które im dajesz. 

Jesteś sama. Znów jesteś po prostu sama. Nie zasłużyłaś na to, czym żyłaś przez ostatnie lata i teraz będziesz musiała oddać to z nawiązką. Nie wytrzymasz tego. Nie jesteś w stanie tego zrozumieć. Nie masz w sobie nic, poza bólem. Wtłoczył się w twoje żyły i paraliżuje serce. Nie chcesz pamiętać. Pamiętasz. Nie chcesz już kochać. Kochasz tylko mocniej. Nie chcesz zostawać i nie chcesz odchodzić. Nie wiesz już kim jesteś. Na pewno nie czyjąś, na pewno nie ważną. Chciałabyś wpaść w ciemną, głęboką studnię i aby dosięgnął cię tam kres. Nie masz już w sobie ducha walki. Nie po to chciałaś żyć, by siłą wydzierać te drobniaki dla siebie. Nie tak to miało wyglądać. Nie obiecuj, jeżeli nie możesz dotrzymać słowa. Nie mów, że kochasz, jeśli masz wątpliwości. Nie wchodź w czyjeś życie, jeśli nie wiesz, czy w nim zostaniesz. Nie każ mnie za swoje błędy. 

Ty też się co do niego pomyliłaś. Myślałaś, że jest najwspanialszym człowiekiem na ziemi. Poszłabyś za nim w ciemność, oddałabyś mu wszystko. Dałaś jednak za dużo – swoją gorszą stronę powinnaś zachować w ukryciu. Można kochać w tobie tylko to, co dobre. Reszta zasługuje na śmietnik. Nie wiem, czy skleisz się jeszcze w jakąś całość. Jesteś brakiem – patrzy na ciebie i widzi tylko to, czego nie masz. Zawsze już będziesz to pamiętać. Myślałaś, że on jeden cię rozumie. Widziałaś, jak rozumiał. Straciłaś grunt pod nogami. Jakby to wszystko było kłamstwem. Co zrobiłaś źle? Wszystko zrobiłaś źle. Byłaś sobą, a to najgorsza zbrodnia. 

To nie jest sen i nie obudzisz się z niego. I nikt ci nie powie, co zrobić. 

Już nie umiesz czekać.