Filmowo: "Królewna Śnieżka i Łowca", "Thor", "Avengers", "Kapitan Ameryla"

Na „Królewnę Śnieżkę i Łowcę” miałam chrapkę, odkąd pierwszy raz zobaczyłam zwiastun. Spodobał mi się o wiele bardziej niż zapowiedź komediowej Śnieżki z Julią Roberts w roli macochy (za którą swoją drogą nie przepadam). Nie będę oryginalna jeśli powiem, że obsadzenie Kristen Stewart w roli Śnieżki trochę mnie niepokoiło – znana przede wszystkim z charakterystycznego zagryzania warg i otwierania ust aktorka rzeczywiście kolejny raz nie popisała się grą aktorką, ale film mimo to zasługuje na chwilę uwagi.

„Śnieżka” w reżyserii Ruperta Sandersa jest ciekawie poprowadzoną grą z konwencją słynnej baśni. Pojawiają się tu fundamentalne motywy, takie jak chociażby sam wygląd bohaterki: twarz biała jak śnieg, włosy ciemne jak heban i usta czerwone jak krew. Mamy też lustereczko, wskazujące tę najpiękniejszą, zatrute jabłko czy bandę krasnali, ale nie da się ukryć, że stanowią one bardzo swobodne nawiązanie do tradycji. Macocha (genialna Charlize Theron) owładnięta rządzą zemsty na mężczyźnie, który ją skrzywdził, u boku brata zdobywa kolejne królestwa, mordując młode kobiety, by zyskać ich urodę i przedłużyć życie. Śnieżka staje jej na drodze: okazuje się, że moc królowej jest w niebezpieczeństwie, a ocalić ją może jedynie danie z serca królewny. Jednak Śnieżka ucieka i chowa się w mrocznym lesie, a na jej poszukiwania zostaje wytypowany Łowca – w tej roli mój ulubieniec Chris Hemsworth (pamiętny Thor). Tych dwoje bardzo szybko się brata, uzmysławiając sobie, że tylko Śnieżka jest w stanie przywrócić królestwu dawny spokój.

Na poziomie fabularnym film nie wyróżnia się niczym szczególnym i bardzo łatwo domyślić się przebiegu kolejnych scen i zakończenia. Z grą aktorską również bywa różnie – wspomniałam już o sztywnej Kristen, dla której silnym kontrastem jest Ravenna. Pojawiło się wiele głosów, że przecież Śnieżka miała być piękniejsza od macochy – nie będę w to wnikać. Łowca, którego głos po prostu uwielbiam, przypadł mi do gustu z sentymentu, choć zdaję sobie sprawę, że jego kunszt aktorki również nie jest najwyższych lotów. Dużym plusem filmu są jednak piękne zdjęcia i efekty specjalne – kraina zamieszkała przez elfy (swoją drogą – urocze stworzenia), magiczne Sanktuarium, po prostu zapiera dech. Kraina – jej fauna i flora - zostały przedstawione w widowiskowy sposób. Bardzo dobra jest również muzyka, aczkolwiek zwykle mam tak, że film stanowi dla mnie pewną zwartą całość, chłonę go jednotorowo, i po zakończeniu trudno mi odtworzyć poszczególne partie muzyczne, przypomnieć sobie które pojawiały się w jakich momentach. A mam wielu znajomych, którzy bez zająknięcia potrafią przesyłać mi linki do youtube stwierdzając: pamiętasz, to grali wtedy, a to wtedy. No niestety, nigdy nie osiągnę tego poziomu. I na koniec- cieszę się, że film nie był w 3D.



Wspomniałam o „Thorze”, którego na ekranach kin gościliśmy w zeszłym roku. Film zrealizowany był na podstawie popularnego komiksu o Thorze, władcy pioruna, walczącego za pomocą młota Mjollnira. Wygnany z Asgardu trafia na naszą planetę, zostając pozbawiony boskich atrybutów. Oczywiście – zakochuje się w pięknej Ziemiance (niezastąpiona Natalie Portman, którą bardzo lubię), a wkrótce stanie do walki ze swoim bratem, Lokim, o bezpieczeństwo ludzkości. Odebrałam ten film bardzo dobrze, zwłaszcza, że miałam okazję oglądać go w kinie kilkakrotnie. Szczególnie przywiązałam się do fragmentów komediowych, których w nim nie brakowało. Pozostawił we mnie pozytywne wspomnienia. Z bohaterami „Thora” w tym roku mieliśmy okazję spotkać się w „Avengersach”.





Jednak po paru tygodniach od premiery o fabule jestem w stanie powiedzieć tylko tyle, że banda superbohaterów (takich jak Iron Man, Hulk, Kapitan Ameryka, Sokole Oko i Czarna Wdowa) porozumiewa się, by wspólnie walczyć po stronie świata, przeciwko potworom, zsyłanym przez Lokiego. Na ten obraz składają się przede wszystkim widowiskowe sceny walk, ale czego innego mielibyśmy się spodziewać? No i zabrakło mi Natalie Portman, bo skoro „Thor” zakończył się przerwaniem drogi między światami, a w „Avengersach” niedogodność ta tak po prostu znika, nic nie powinno stanąć na przeszkodzie, by tych dwoje mogło się znów spotkać. Jednak nie, ci którzy liczą na jakieś romantyczne wątki, srogo się zawiodą.





Niemniej, miło było zobaczyć tylu komiksowych bohaterów, starających się ze sobą współpracować. Natchniona tym filmem nadrabiam braki – mam za sobą już dwie części „Iron Mana”, który okazał się całkiem sympatycznym, choć egocentrycznym gościem. „Kapitana Amerykę” oglądałam swego czasu w kinie i również mi się podobał – choć, kolejny raz, film wyprodukowano oczywiście w technologii 3D. Efekty, jak wiadomo, bywają w podobnych przypadkach raczej mizerne, choć nie ukrywam, że wrażenie głębi robi swoje. Mimo wszystko nakładanie dodatkowej pary okularów przy tak długich seansach bywa dla mnie męczące i niewygodne. Przy „Kapitanie…” uroniłam nawet parę łez, gdy wracał do bazy po bitwie na czele żołnierzy, po których nikt nie chciał już iść, sądząc, że zginęli (czy coś w ten deseń, mam już luki :)). To moja ulubiona scena. Choć nie przepadałam nigdy za historią, tu z zainteresowaniem śledziłam kolejne wątki. A zakończenie… A zresztą, zobaczcie sami ;)

A Wy, co myślicie o tych filmach? Oglądaliście?