"Sense8", serial, sezon 1

"Sense8", serial, sezon 1

To niesamowite jak opinia o serialu może się zmienić w trakcie oglądania kolejnych odcinków. Przez pierwsze trzy odcinki „Sense8” zastanawiałam się czy sobie nie odpuścić i nie przerwać, ale staram się być wyrozumiała i jak coś zacznę, serial musi być naprawdę zły, bym go odłożyła. A później – przełom nastąpił właśnie gdzieś przy czwartym odcinku. Jakie to jest dobre. Jaki to świetny serial. Jaki inny, niesamowity, zupełnie nowa jakość.

Historia opowiada o ośmiu osobach z różnych zakątków świata, połączonych w nadzwyczajny sposób. Bohaterowie potrafią przenosić się między kontynentami, rozmawiać ze sobą tak, jakby znajdowali się w tym samym miejscu, mimo że dzielą ich kilometry. To coś więcej niż zamienianie się ciałami, odczuwanie tego samego, choć i to przydarza się naszym bohaterom. „Sense 8” pokazuje osiem dusz zamkniętych w jednej jaźni, jedną dusze rozbitą na osiem ciał, wreszcie tyleż ciał stających się momentami jednym. Oglądanie tego zapiera dech. To jak jedna rozmowa może rozgrywać się w dwóch, trzech miejscach równolegle sprawia, że można tylko przecierać oczy ze zdumienia. Oglądaliście film „Atlas chmur”? To tylko namiastka…

Policjant – wzór cnót. Buntownicza DJ-ka. Pokorna, wierząca Hinduska. Bezkompromisowy, przystojny rabuś. Afrykańczyk o złotym sercu. Aktor – homoseksualista. Lesbijka, która urodziła się w ciele chłopca. Business-woman obyta w sztukach walki. Będą dla siebie oparciem, jakiego można tylko pozazdrościć. Mam ciarki kiedy myślę o wszystkich tych scenach, które w normalnym świecie nigdy nie będą miały miejsca.

Zimna Islandia, piękne Indie, uboga Afryka, pełne niebezpieczeństwa Niemcy, kolorowy Meksyk… I tak dalej, i tak dalej. Splot różnych charakterów, miejsc, wydarzeń, kultur, tradycji. Każdy bohater ma swoją historię, ale wszystkie one zaczynają być do siebie podobne. Minie trochę czasu nim zaczniemy z tego pozornego chaosu wyłaniać spójną całość. Uwielbiam ich wszystkich i bardzo żałuję, że na sezon drugi muszę czekać aż do maja. Póki co Netflix zafundował małą namiastkę, dwugodzinny odcinek który jest wstępem do kolejnego sezonu. I tam niespodzianka, rolę jednego z bohaterów zaczyna grać inny aktor. Przyznaję że trochę zbiło mnie to z tropu i nie było zbyt przyjemne, ale sposób w jaki nawiązuje się do tej zamiany jest dosyć zaskakujący i niespotykany w tego typu produkcjach.

Lubię gdy w serialach pojawiają się aktorzy, których znam z innych produkcji. Tutaj mamy Jonasa, który jest kimś w rodzaju mentora grupy, tłumaczy im istotę działania tej zależności. Znamy go z serialu „Lost” – równie zagadkowego, pełnego niespodziewanych przypadków. Nieprzypadkowe nawiązanie.

Podoba mi się. Serial jest czymś nowym, świeżym. Może dla wielbicieli dynamicznej akcji wydawać się zbyt nudny, choć także ma swoje momenty. Dotyka bardziej psychiki, życia wewnętrznego, emocji które mogą ogarniać kilka osób jednocześnie. Serial Wachowskich, więc nastawcie się na sceny kontrowersyjne, manifestację seksualności i inności. Ale wszystko to opakowane jest w piękny sposób.

Ah i… Po tym serialu mam nowy obiekt westchnień. Wolfgang!