Kaja Malanowska: "Patrz na mnie, Klaro!"

Autor: Kaja Malanowska
Tytuł: "Patrz na mnie, Klaro!"
Wydawnictwo: Krytyka Polityczna
Stron: 280



Kaja Malanowska została nominowana do tegorocznej literackiej Nagrody Nike za książkę „Patrz na mnie, Klaro!”. Jest to opowieść o współczesnej kobiecie – żonie, nękanej obsesjami, zdradzonej, opuszczonej, zagubionej... Główna bohaterka w żądzy poznania „tej drugiej” zapędza się tak daleko, że odnajduje w sieci jej bloga – od tej pory staje się maniakalną wręcz czytelniczką. Niezdrowa fascynacja Tamtą Kobietą staje się czymś, co wypełnia życie Klary. Połączenie uwielbienia z zazdrością, gniewem i nienawiścią, daje mieszankę wybuchową. Klara zatraca się, gubi ostrość. Porzucona, cierpiąca, rozbita, sama staje się tą, która prześladuje. Drogi tej trójki – Klary, jej męża i tej trzeciej, niebezpiecznie się splatają.

W książce mamy kilka różnych narracji, spoglądamy na całość z kilku różnych punktów widzenia. Przede wszystkim występuje tu narracja trzecioosobowa – odsłania przed nami różne etapy z życia Klary, dzięki czemu wiemy, co wpłynęło na jej późniejsze skrajne zachowania. Trudne relacje z matką, surowe wychowanie, zawód w dzieciństwie, poczucie niższości, niespełnione miłości. Kiedy Klara poznaje swojego męża bardziej jest to wybór zdroworozsądkowy, niż efekt porywów serca. Zresztą z przesłanek, jakie nam daje – gdy narrator oddaje jej głos w zapiskach, będących próbą naśladownictwa blogowych wpisów rywalki – jej mąż wydaje się osobą nieciekawą, nudną, pedantyczną. Tym bardziej interesujący jest zabieg oddania głosu tej trzeciej. Tamta prowadzi bloga – czytamy jej wpisy, lapidarne, stylizowane na internetową nowomowę. Kobieta z krwi i kości, przebojowa, trochę ekscentryczna, której może i nie wychodzi z facetami, ale ma ich na pęczki. Wśród nich zauroczenie – Franciszek, mąż Klary. Ten sam mizerny artysta w jej odczuciu urasta do rangi pożądanego mężczyzny. Klara zachłannie „pożera” każdy wpis, szuka wzmianek o sobie. Śledzi profil na Facebooku tamtej, przegląda internet w poszukiwaniu jej zdjęć. Gani i zachwyca się na zmianę. Nie zdaje sobie sprawy z tego, co dostrzega czytelnik – że w swoim szaleństwie gna na łeb, na szyję, w miejsca, od których nie będzie już odwrotu.

Proza Malanowskiej jest ciekawa, jednak średnio do mnie przemówiła. Podobały mi się rzeczy ukryte między wersami, uczucia opisywane nie wprost. Klara cierpi, zdajemy sobie z tego sprawę, ale nie znajdziemy tu chwytających za serce opisów jak to jej źle i jak bardzo nie chce tak dłużej żyć, jak to często bywa. Nie, jej emocje są bardziej złożone i ukryte, co to mi się podobało. Jednak całość wydała mi się trochę na siłę stylizowana – cały ten wątek mediów społecznościowych i czasem nic nie wnoszące w akcję blogowe wpisy. Pomieszanie z poplątaniem, wrzucenie kilku tematów do jednego worka. Historia jednak szara, zwykła, mało wciągająca. Jednak za zakończenie wystawiam jeden duży plus :)